Το πρώτο Δημοτικό Σχολείο Κόρνου ξεκίνησε τη λειτουργία του κατά τη δεκαετία του 1910 με δύο μόνο τάξεις σε χώρο που αργότερα στεγάστηκαν και τα γραφεία του Κοινοτικού Συμβουλίου Κόρνου μέχρι τη μεταστέγασή τους σε καινούριο κτήριο στην κοινοτητα.
Από χειρόγραφες πηγές φαίνεται ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα λειτουργούσε κανονικά δημοτικό σχολείο με έναν δάσκαλο και μαθητές που φοιτούσαν σε όλες τις τάξεις. Όταν αυξήθηκε ο αριθμος των μαθητών στο χωριό, το πρώτο σχολικό κτήριο εγκαταλήφθηκε. Το 1948 (ημερομηνία που είναι σκαλισμένη και πάνω από την κεντρική είσοδο του σχολείου), το σχολείο μεταφέρθηκε στον χώρο που στεγάζεται μέχρι και σήμερα. Η Κοινοτική Αρχή, ξεκίνησε με την ανέγερση μιας συνεχόμενης σειράς αιθουσών, με πρόσοψη δυτικά του χωριού. Χαρακτηριστικά του πρώτου σχολικού κτηρίου είναι οι μεγάλες ψηλές και φωτεινές αίθουσες με τα ψηλά παράθυρα, οι τοίχοι από πωρόλιθο, η ξύλινη κεραμιδένια στέγη και οι ξύλινες πόρτες και παραθυρόφυλλα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα το Δημοτικό Σχολείο Κόρνου, λειτούργησε ως περιφερειακό σχολείο, γιατί εκτός από μαθητές της κοινότητας, σε αυτό φοιτούσαν και μαθητές από τα γειτονικά χωριά Σια, Πυργά, και Μοσφιλωτή. Σήμερα το σχολείο εξυπηρετεί μόνο τις ανάγκες της κοινότητας και είναι το μεγαλύτερο σε αριθμό μαθητών σχολείο της περιοχής.
Με τη συνεχή αύξηση των μαθητών που παρατηρήθηκε, διαφάνηκε η ανάγκη για κτηριακή επέκταση του σχολείου στη βόρεια αυλή και τελικά το σχολείο πήρε τη μορφή που έχει μέχρι και σήμερα.
Σήμερα το Δημοτικό Σχολείο Κόρνου είναι εξατάξεο. Η σχολική μονάδα διαθέτει, εκτός από τις αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήριο Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Σχεδιασμού και Τεχνολογίας, Εργαστήριο Τέχνης, αίθουσες Ειδικής Εκπαίδευσης και Λογοθεραπείας και μικρή αίθουσα πολλαπλής χρήσης που φιλοξενεί τόσο τις εκδηλώσεις του σχολείου όσο και της Κοινότητας. Στον χώρο του σχολείου υπάρχουν χώροι πρασίνου και γήπεδα ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας.
Το Δημοτικό Σχολείο Κόρνου είναι κτισμένο σε ένα πανέμορφο περιβάλλον γεμάτο πεύκα, διατηρεί την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, χωρίς ιδιαίτερες παρεμβάσεις και από την αυλή του μπορεί κανείς να αγναντέψει το απέραντο πράσινο του δάσους του Σταυροβουνίου.